czwartek, 6 lutego 2014

closed

Nie dopuszczam do siebie nikogo, jestem zamknięta dla miłości i wszelkich głębszych romansów. Uciekam kiedy zaczyna robić się poważnie, ograniczam spotkania; wolę posiedzieć sama, posłuchać muzyki i poczytać... Jednocześnie siedzę i marzę o wielkiej szalonej miłości - niczym z filmu. Pragnę pokochać jak głupia, nie myśleć lecz działać, stracić kompletnie głowię dla drugiej osoby. Mimo to jestem człowiekiem samowystarczalnym, nie przecież nikt nie jest takim człowiekiem. Boję się wszelkich uczuć, boję się zbliżyć i zaufać. Mogłabym mieć takie małe romansiki, w taxi, na jakieś imprezie, to z kimś kogo ledwo znam, pod domem ukrywając się jak mała dziewczynka, w namiocie, pod gwiazdami.... takie małe r o m a n s i k i. Wtedy mogłabym uciec i nigdy nie wracać. Ale na jak długo? Czy ludzie nie potrzebują, jak to się mówi, stabilizacji? Jestem totalną świnią!, dupkiem!, idiotą!



Czy tak trudno być szczęśliwym?






Brak komentarzy:

Prześlij komentarz